Η πραιτωριανή επρχία του Ιλλυρικού (λατινικά: praefectura praetorio per Illyricum‎, που ονομάζεται επίσης απλώς Επαρχία Ιλλυρικού) ήταν μία από τις τέσσερις πραιτωριανές επαρχίες, στις οποίες χωρίστηκε η Ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Το διοικητικό κέντρο της πραιτωριανής επαρχίας ήταν το Σίρμιο (375–379) και μετά το 379 η Θεσσαλονίκη. Πήρε το όνομά της από την παλαιότερη επαρχία του Ιλλυρικού, η οποία με τη σειρά της πήρε το όνομά της από την αρχαία Ιλλυρία, και στη μεγαλύτερη έκτασή της περιελάμβανε την Παννονία, το Noricum, το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής χερσονήσου εκτός από τη Θράκη και την Κρήτη.

Η πραιτωριανή επαρχία (λατινικά: praefectura praetorio‎, στα ελληνικά με διάφορες ονομασίες ἐπαρχότης τῶν πραιτωρίων or ὑπαρχία τῶν πραιτωρίων) ήταν η μεγαλύτερη διοικητική διαίρεση της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επάνω από τις διοικήσεις μεσαίου επιπέδου και τις επαρχίες χαμηλού επιπέδου. Οι πραιτωριανές επαρχίες προέκυψαν κατά τη βασιλεία του Κωνσταντίνου Α' (βασ. 306–337), φθάνοντας λίγο πολύ στην τελική τους μορφή στο τελευταίο τρίτο του 4ου αι. και επιβίωσαν μέχρι τον 7ο αι., όταν οι μεταρρυθμίσεις του Ηράκλειου μείωσαν τη δύναμη των πραιτωριανών επαρχιών και οι μουσουλμανικές κατακτήσεις ανάγκασαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να υιοθετήσει το νέο σύστημα θεμάτων. Στοιχεία του διοικητικού μηχανισμού της πραιτωριανής επαρχίας, ωστόσο, τεκμηριώνεται ότι διαδώθηκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι το πρώτο μισό του 9ου αι.